Part I

Następne będą dłuższe i rozwinę wątek innych bohaterów, teraz wprowadzenie ;) 

  - I wtedy ona się potyka, wpada akurat na mnie, a przed nami tysiące ludzi. Musiałem ratować to show! Po prostu ją pocałowałem, ludzie oszaleli! – Federico z tryumfalnym uśmiechem zakończył kolejną estradową historię. Po zakończeniu zajęć w Studio On Beat razem z Violettą i Francescą wybrali się do klubu karaoke, żeby trochę pogadać, dowiedzieć ile rzeczy zmieniło się od wyjazdu chłopaka. Po wygranej w Youmix wyjechał z Buenos Aires na rok, żeby móc nagrać płytę, podróżować, koncertować i chociaż w Argentynie był tylko gościem to okropnie stęsknił się za przyjaciółmi. Tak przynajmniej twierdził, bo dotychczas nie dał dziewczynom dojść do słowa. Miał im tyle do opowiedzenia, w końcu nie każdy dostał taką szansę. Nie uważał się za lepszego, doceniał talenty swoich kolegów ze szkoły, ale ile codzienne historie znaczą wobec jego opowieści z trasy? Był pewien, że dziewczyny są zainteresowane tym co się u niego wydarzyło, dlatego przestawał mówić tylko na krótką chwilę. Pochylił się do stolika aby upić łyka koktajlu i ogarnął spojrzeniem lokal. Z każdą chwilą w klubie robiło się spokojniej, przy mikrofonie pojawiało się coraz mniej ochotników, a kiedy Fran poszła zamówić kolejne napoje Violetta skorzystała z okazji i zmieniła temat.

- Te wszystkie rzeczy, o których mówisz na pewno są super ale powiedz, co się dzieje? Widzę, że coś jest nie tak. – naprawdę martwiła się o Fede, wydawał się być w świetnej formie, jednak było w nim coś co niepokoiło Vilolettę. Chłopak pokręcił głową i lekko westchnął. Mieszkali razem odkąd przeprowadził się z Włoch, zdążyli poznać się na wylot i to go dzisiaj zgubiło.

- Jestem tylko trochę przemęczony. – przyznał, chociaż nie przyszło mu to z łatwością – Zabawa jest naprawdę ekstra, poznałem fajnych ludzi ale Youmix strasznie naciska. Praca na pełnych obrotach, nie ma czasu na sen. – uśmiechnął się ponuro. Niczego nie żałował, gdyby kolejny raz dostał taką propozycję zgodziłby się bez wahania. Jutro, dzisiaj chciał tylko pobyć z przyjaciółmi i trochę odpocząć. – To nic wielkiego, Vilu. Jutro będzie lepiej.

- Juhu! Co to za smutki? – na stole wylądowała taca z koktajlami, a na kanapie między Violettą a Federico uśmiechnięta Francesca. – Tak się cieszę, że znowu jesteś z nami Fede. – zagarnęła ramionami oboje przyjaciół do siebie i mocno uścisnęła.

- Uważaj na włosy! – po raz kolejny dzisiejszego dnia chłopak wspominał o fryzurze, dziewczyny tylko przewróciły oczami. Nie były na niego złe, nawet je to bawiło, a Fran jeszcze mocniej przycisnęła go do siebie. Taka już była jej natura, Włoszki z krwi i kości, która najbardziej na świecie ceniła rodzinę i przyjaciół.

- Za chwilę przyjdzie reszta, rozkręcimy tę imprezkę – Fran odczytała smsa z wielkim uśmiechem. Odkąd tata Violetty trochę odpuścił, często przesiadywali całą paczką w klubie. Świetnie się bawili, a ludzie lubili ich słuchać. Leon, Andres, Camila, Maxi, Marco i Diego, od czasu do czasu też Naty, zbierali się kiedy tylko mogli mieć scenę dla siebie.

- Świetnie – westchnął chłopak – Serio, bawicie się dobrze ale ja muszę spadać. Jutro ciężki dzień.

- Nie gadaj bzdur, Fede. – naburmuszyła się Francesca – Jest jeszcze wcześnie. Violetta, no powiedz mu – spojrzała na koleżankę szukając wsparcia.

- Niech idzie, następnym razem. – wstała razem z chłopakiem, żeby ucałować go na pożegnanie. – Uważaj na siebie, do zobaczenia w domu.

Wyszedł z klubu z lekkim uśmiechem, zadowolony, że Francesca na pożegnanie dała się udobruchać i nie narzekała na niego. Wierzył, że był dobrym towarzyszem zabaw ale nie dzisiaj, od jutra poświęci przyjaciołom więcej czasu ale najpierw musiał poświęcić go sobie. Zaplanował szybki prysznic i długi sen, nie mógł się doczekać aż wejdzie do domu Castillo. Mimo to nie zamówił taksówki, droga nie była długa, więc postanowił przespacerować się przez park. Buenos Aires to piękne miasto, nawet nocą ale teraz, kiedy księżyc na niebie prezentował się w całej okazałości i drzewa rzucały cienie było trochę strasznie. Przyspieszył kroku.

- Hej, Federico! – chłopak odruchowo obrócił się na dźwięk swojego imienia. Na pewno któreś z jego przyjaciół chciało dowiedzieć się o szczegóły trasy, zawiódł się. Za nim stał chłopak, mniej więcej w tym samym wieku, miał ciemne włosy i skórzaną kurtkę.

- W takim świetle nie wyglądam dobrze na zdjęciach – wyszczerzył zdjęcia w uśmiechu. Nie czuł strachu, człowiek znał jego imię, sądził, że jest jego fanem.

- Nie żartuj gwiazdorze, nie po to tu jestem – obcy w paru susach zbliżył się do Federico. – Niechcący usłyszałem twoją rozmowę z tą laską w klubie. – Zaczął wyjaśniać, a widząc zdziwione spojrzenie Włocha dokończył – O zmęczeniu i w ogóle. Znam takie osoby jak ty, łączą nas interesy. Myślę, że tobie też mogę pomóc. – Federico głośno wciągnął powietrze widząc jak podejrzany chłopak rozwijając pięść uniósł rękę do góry.